Ze heeft zojuist even een kopje koffie gedronken in de gemeenschappelijke huiskamer. Vaste prik is het. “En altijd erg gezellig”, zegt mevrouw Voets in haar appartement op de 2e verdieping. “Ik zeg tegen mensen altijd dat ze hier eens moeten komen kijken. Het is heel plezierig wonen.”
Even lekker rustig zitten, een beetje lezen of aan haar hobbytafel wat zelfgemaakte kaarten in elkaar knutselen; mevrouw Voets komt de dag wel door. Ze drinkt ’s middags een kopje thee in de huiskamer en af en toe pakt ze de metro naar de andere kant van de stad om een boodschap te doen. Eigenlijk hoeft ze zich geen moment te vervelen. “En gewoon zelf koken”, zegt ze. “Ik ben niet zo van de magnetronmaaltijden. En deze keukens hier zijn erg mooi. Ik was er gelijk dol op, weet je dat.”
Mevrouw Voets woonde vlakbij in een flat. Ze heeft het pand waarin de Zorgbutler is gevestigd nauwlettend in de gaten gehouden de laatste jaren. “Ik heb het helemaal opgebouwd zien worden en ben puur uit nieuwsgierigheid toch maar eens gaan kijken”, vertelt ze. “Ik was toe aan iets anders, en het sprak me erg aan toen ik hier voor het eerst kwam. Ik ben blij dat ik de stap gezet heb. Het is betaalbaar en ik voel me hier veilig. Heel belangrijk vind ik dat.”
Ze heeft creatieve kinderen die uitgebreid hebben geholpen bij het inrichting van de kamer. Samen hebben ze geverfd, behangen en de vloerbedekking gelegd. Inmiddels is het echt haar eigen huisje geworden, helemaal zoals ze het hebben wil. Met een mooi uitzicht bovendien. “Mijn kinderen raken er ook niet over uitgepraat”, zegt ze. “Ma, wat woon je hier toch leuk, zeggen ze vaak.”